Filmsfelagið
Hvønn mikudag sýnir Havnar Bio, undir heitinum Filmsfelagið, nýggjar filmar, sum eru listaliga áhugaverdir, men tó ofta ókendir. Úti í heimi verður hetta slagið av filmum onkuntíð nevnt arthouse filmur.
Sjálvandi er ymiskt, hvat ein biografgangari og ein annar halda verða listaliga áhugavert og viðkomandi, men Havnar Bio roynir, við átakinum Filmsfelagið, við eini miðsøkjandi leið, sum annan vegin savnar áskoðarar og hin vegin gevur atgongd til film, sum ikki verður settur á vanligu skránna.
Havnar Bio heitti á Birgir Kruse, sum var formaður í gamla Filmsfelagnum, og Ole Wich, sum var nevndarlimur, at sleppa at brúka heitið og at velja filmar við ráðgeving frá filmsáhugaðum. Upprunaliga felagið varð stovnað í okkara hølum, Havnar Bio, í 1962 undir navninum Filmslistafelagið. Hetta felagið sovnaði í 1975. Í 1984 varð felagið endurstovnað sum Filmsfelagið og helt sær til 1992, oftast við sýningum í Leikhús Bio í Sjónleikarhúsinum. Tey, ið stjórna Filmsfelagið í dag eru: Birgir Kruse, Ole Wich, Rannvá Jónsdóttir og Jana Mortensen
Nú er Filmsfelagið endurstovnað í samráð við táverandi nevnd undir sama heiti og tí einfalda endamáli at vísa listaliga viðkomandi filmar í Havnar Bio. Filmarnir verða sýndir mikudagar.
Skráin hjá Filmsfelagnum verður kunngjørd í góðari tíð á Facebooksíðuni hjá felagnum, og á hesi heimasíðu, eins og galdandi er fyri allar aðrar filmar í Havnar Bio.
Fylg Facebooksíðuni hjá Filmsfelagnum, har tey leggja tilfarð út um filmarnar: Filmsfelagið Facebook Síða
Sýningarnar eru almennar og krevja ikki limaskap.
Vælkomin í Filmsfelagið!
Ljósbrot
Filmsfelagið: Mikukvøldið 09. Oktober kl. 20:00
Nýggi íslendski filmurin hjá leikstjóranum Rúnari Rúnarsson (f.1977) var ein av teim heilt fá norðurlendsku, sum vórðu sýndir í Cannes í ár. Hann varð hin fyrsti í røðini Un Certain Regard. Høvuðsleikari er Elín Hall, ið er hin unga Una, sum lesur list í Reykjavík, men stríðist við sorg, sum hon ungum kann siga frá um. Orsøkin er ein annar listanæmingur, Baldur Einarsson, sum vit sóu í virðislønta Hjartasteinn (2016). Hann er Diddi. Tey eru saman og verða djúpt forelskað, hóast Diddi er forlovaður við Klaru, sum hann skal gera tað liðugt við. Men Diddi kemur ongantíð aftur og Una situr einsamøll eftir við djúpari sorg, sum hon ikki kann luta við onnur, tí eingin veit av teirra sambandi. Ilt kann bara verða verri, tá Klara kemur til høvuðsstaðin. Men norski ummælarin hjá NRK sigur um tað, sum víðari hendur, at ”møtet mellom de to etterlatte kjærestene slår etter hvert gnister og jager mørket på dør. Det er både varmt, gripende og vakkert.” Fremsta eyðkennið í filmunum hjá Rúnari Rúnarsson er førleikin at fáa fram ektaðar kenslur hjá leikarunum. Hann hevur fyrr gjørt filmarnar Eldfjall (2011), Þrestir (2015) og jólafilmin Bergmál (2019. Filmsfelagið hevur víst teir allar. Nýggi filmurin Ljósbrot verður sýndur í samstarvi við Øst for Paradis í Aarhus við donskum undirteksti. Tá filmurin var settur á skrá í Cannes, segði leikstjórin, at hetta var fyrsti filmur, hann gjørdi eftir koronastongsilin: “My aim was to create a narrative or image that encompasses the complex feelings on a day of losing someone unexpectedly. Reality is altered and the future changes in an instant. The film takes that moment and expands it. It unfolds in a short period of time in which the space between contradicting emotions is narrow, when laughing turns into crying, and beauty coexists with sorrow.”
Bara vit bæði
Filmsfelagið: Mikukvøldið 16. oktober 2024 kl. 20:00
Fleirfalt virðislønta filmstjørnan, Valérie Donzelli, er fødd í Épinal har eysturi í Fraklandi í 1973. Hetta er fjórði filmur hon leikstjórnar og fyri avrikið fekk hon fronsku César-virðislønina fyri besta handrit. Altjóða filmsheitið er Just the two of us, og danska útgávan, sum vit visa, hevur heitið Kun os to. Filmurin er tann upprunafranski, tikin í París. Leikstjórin lýsir filmin sum eina psykologiskt granskandi erotiska nøtrisøgu, har Virginie Efira, ið bleiv kend sum Benedetta (2021) í filminum hjá Paul Verhoeven, hevur tvídeilda leiklutin sum Rose og Blanche, ið eru tvíburðar. Blanche møtir sjarmerandi manninum Greg, og alt bendir á, at tað verða tey bæði. Tí flyta tey saman, og Blanche er sannførd um, at hetta er maðurin, hon vil liva lívið saman við, langt burturi frá tvíburðasystrini Rose, familjuni og heimstaðnum. Smátt um smátt fer Blanche tó at kenna seg, sum er hon hildin fangi í einum ófrættakendum parlagi við einum áleypandi ráðaríkum manni, sum hon ikki longur kennir ella veit, hvat hann kann finna uppá. Franski filmurin varð frumsýndur tá filmstevnuni í Cannes varð sett.
Hvisken i støvet
Blod og Vand
Filmsfelagið: Mikukvøldið 30. oktober kl. 20:00
Seinni filmurin, Filmsfelagið vísir í Fjølmentavikuni, er úr Kina og viðger nútíðar avleiðingarnar av, at kinesisk hjún í tíðarskeiðnum 1979 til 2015 bert kundu fáa eitt barn. Kinesiski filmurin, sum er á mandarinmáli, verður sýndur við donskum undirteksti og við altjóða heitinum Brief History of a Family. Heima, tykist tannáringurin Wei at liva eitt fyrimyndarligt lív í Miðstættarkina. Men millum veggirnar lúra ósagdar søgur um tey forrættindi, ið fylgja honum, einum einsamøllum barni, men eisini tey órímuliga høgu krøv, sum vælútbúni pápin og heimagangdandi mamman seta. Tá Wei gerst vinur við floksfelagan Shuo, verða allar dyr verða latnar upp harheima. Shuo kemur á vitjan, og tey fáa innlit í lívið hjá einum klókum drongi, sum verður misbrúktur av einum alkoholiseraðum pápa, eftir at mamman er deyð. Gerandisdagurin hjá Wei verður lættari, nú Shuo er har. Tá pápi Shuo bráddliga doyr í eini vanlukku, sum kanska er ivasom, taka tey Shou til teirra at vera. Wei kemur nú eftir, at gamla trygga rúmið sum einasti sonur, verður hótt. Øvund og óvissa elva til eina røð av hendingum, sum flyta fjaldar loynidómar fram í livandi ljós og avdúka gamlar hendingar. Brief History of a Family er ein kinesiskur filmur um húskið og fremmandgering í nútímans Kina. Leikstjóri er Jianjie Lin. Hann frumsýndi filmin á amerikansku Sundance filmstevnuni í ár, og síðan í Berlin. Virðisløn fyri bestu leikstjórn og besta nýggja listarliga íkast, fekk hann á filmstevnuni í Beijing í ár.
Føreren og forføreren
FILMSFELAGIÐ: Mikukvøldið 06. november Kl. 20:00
Nýggi týski spælifilmurin Führer und Verführer vann áskoðaravirðislønina á München Filmfestival í ár. Týski leikstjórin, Joachim Lang, sum er føddur í Spraitbach í Baden-Württemberg í 1959, hevur fyrr gjørt film um Bertolt Brecht og hansara lív og virki. Í hesum filmi, ið verður lýstur sum ein ”Virtuoser Hybridfilm, der die Mechanismen der Demagogie offenlegt”, varpar hann ljós á Joseph Goebbels (Robert Stadlober), sum er propagandaministari í Nazitýsklandi. Søgan tekur við í mars 1938, tá Eysturríki verður tikið, og endar sjey ár seinni, tá Goebbels beinir fyri sær sjálvum í bumbuskýlinum, Der Führerbunker, hjá føraranum í mai 1945. Hitler, Der Führer, stendur sterkari enn nakrantíð, og Goebbels, Der Verführer, er maðurin, ið sum eingin undan honum kann ganda fram tølandi stórmyndir av fólki, ið savnast at heilsa føraranum, og síðan ger antisemitisku filmarnar "Jud Süß" og "Der ewige Jude", sum skulu greiða gøtuna og fáa fólkið í Triðja Ríkinum at samtykkja í at gera enda á øllum jødum. Men eftir tapið við Stalingrad og vánaligu krígsgongdina fram til endan á 1944, tá týska støðan er vorðin vónleys, finnur Goebbels uppá hina mest radikalu propagandaætlanina. Umframt sjálvmorðið hjá Hitler, skal hann lýsa sína egnu seinastu hetjuløtu, tá familjan tekur seg av døgum og at enda Goebbels sjálvur. Hetta er ein filmur, sum borar seg inn í kjarnuna á hugtakinum makt. Í týsku skránni fyri filmstevnuna í München í ár stendur at lesa: ”Kunst als Propaganda und Propaganda als Kunst: Joseph Goebbels hat den Film früh als wichtige Waffe der ideologischen Kriegsführung erkannt. Die so entstandenen Bilder haben bis heute Einfluss auf unsere Vorstellung der NS-Zeit. FÜHRER UND VERFÜHRER blickt hinter die Kulissen ins Innere der Macht und verschränkt Spielszenen, Archivaufnahmen sowie Zeitzeugenberichte.”
The Room Next door
Filmsfelagið: Mikukvøldið 13. November kl. 20.00
The Room Next Door, sum just hevur vunnið Gyltu Leyvuna í Venezia, er fyrsti filmur á enskum, sum kendasti spanski leikstjóri, hin 75 ára gamli Oscarvinnarin Pedro Almodóvar, hevur gjørt. Søgan er um ivasomu mammuna og óndsinnaðu dóttrina, sum av eini misskiljing hava mist alt samband við hvørja aðra. Millum tær báðar stendur ein onnur kvinna, Ingrid (Julianne Moore), ið er vinkona mammuna og ein møguligur sambindingarliður millum øði og beiskleika millum mammu og dóttir. Martha (Tilda Swinton), ið er mamman, er journalistur, sum av hermótinum skrivar um kríggj, meðan Ingrid skrivar autofiktivar skaldsøgur. Tað eru ræðuleikararnir í kríggi, sum Aldomdóvar hevur sett sær fyri at granska í hesum filmi, og hvussu ymiskliga kvinnurnar, ið báðar liva av at skriva, nærkast hvørji aðrari og skriva um veruleikan, deyðan, og vinarløg og kynsliga njótan sum verju móti ræðslu. Filmurin byggir á skaldsøguna What Are You Going Through (2020) eftir amerikansku Sigrid Nunez.
Quislings sidste dage
FILMSFELAGIÐ: MIKUKVØLDIÐ 20. novemeber Kl. 20:00
No Other Land
Filmsfelagið: Mikukvøldið 27. november kl. 20.00
Hesin heimildarfilmur er samstarv millum fýra leikstjórar, sum eru palestinar og ísraeler. Teir eru Yuval Abraham, Basel Adra, Hamdan Ballal og Rachel Szor. Tað er samstarvið millum ein ungan palestinskan aktivist á hersetta Vestara Áarbakka og ein ísraelskan journalist, sum í hesum filmi gevur okkum eitt sjáldsamt og menniskjansligt innlit í eitt stríðsmál, sum hevur staðið við í áratíggju. Íkomna støðan ger, at hesir báðir fara at mótmæla, at øll í Masafer Yatta samfelagnum skulu vísast út við tvingsli. Masafer Yatta er tólv palestinskar búsetingar, har 2800 fólk búgva, sunnan fyri Hebron. Filmurin, sum hevur vunnið sekstan virðislønir, er millum tier, sum hava fingið best ummæli í úrvalsskránni hjá Filmsfelagnum. Metascore gevur filminum 91 stig av 100 møguligum. - It is a story about power and it needs to be told, sigur ummælarin hjá The Film Stage, meðan bersøgni ummælarin hjá IndieWire sigur: - Witnessing is the most effective defense people have against occupation, and the Israeli military, like all thieves, wilts in the face of being watched. The footage is out there, and it’s rarely been assembled into a more concise, powerful, and damning array than it is here. Now it only has to be seen.
Den Sidste Rejse
Filmsfelagið: Mikukvøldið 4. Desember kl. 20:00
Seinasta Ferðin er ein lívsjáttandi og hjartanemandi heimildarfilmur um at leita eftir og finna aftur eina mista lívsgleði, og um tey sterku bond, sum kunnu knýtast millum børn og foreldur. Filmaða søgan, har høvuðspersónarnir eru og spæla einki annað enn seg sjálvar, verður søgd og sýnd við gleði og hjartagóðsku. Feel-good søgan er blivin hin best umtókti heimildarfilmurin í svensku filmsøguni.
Eftir at hava verið lærari í fronskum í Köping í fjøruti ár, fer Lars Hammer á pensjón. Nú ætlar hann sær at ferðast, njóta vín og at uppliva lívið av nýggjum saman við konuni Tiinu. Men tær hugsaðu gleðirnar, sum nú skuldu standa fyri, verða gjørdar til skammar, tí Lars verður sitandi heima í hvílistólinum. Hann hoknar so mikið í stólinum, at Tiina og sonurin, Filip, hava ilt við at kenna aftur hin lívskáta mannin og pápan, sum altíð stytti teimum stundir við skemti. Men nú setir sonurin sær nakað fyri. Saman við starvsfelagnum og vinmanninum, Fredrik, ætlar Filip at fara eina seinastu ferð við pápanum til tað landið, sum er fremst í huganum hjá einum og hvørjum fransktlærara - Frakland. Í einum appilsinlittum Renault 4, sum hevur sæð betri dagar, koyra teir somu leið, sum tey gjørdu, tá Filip var lítil. Í vónini at tendra aftur lívsgleðina hjá Lars, laga vinmennirnir tað soleiðis, at bestu løturnar frá gamla biltúrinum í Fraklandi verða endurskaptar og støðugt at royna, at fáa alskin hjá Lars til alt, ið er franskt, at kykna aftur. Við sær á ferðini hava Filip og Fredrik einki annað enn bjartskygni, uppfinnsemi og gamla franska bilin. Nú byrjar ævintyrið!
Seinasta ferðin er svenska Oscaruppskotið í 2025.
Á altjóða filmstevnuni í Haugesund í ár, vann filmurin “Gledessprederen” við hesum orðum:
”Dette er en af de film, som formår at sætte hele biografsalen i samme gode elektriske stemning, med både gråd og latter. En fantastisk film at opleve sammen der virkeligt viser, at film er bedst i biografen, og som er blevet fremhævet af alle, som har set den på festivalen. Filmen er simpelthen en hyldest til livet, en varm film om et varmt menneske, som bliver efterårets feelgood-dokumentar i biograferne!”
